Μη μιλάς, κλάψε...

Θρηνούμε, μη μιλάς!
Οι δίοδοι προς τη θάλασσα κλειστοί...
ο αιγιαλός φραγμένος...
Μη μιλάς!
Οι δρόμοι στενοί, χωρίς πεζοδρόμια, αδιέξοδες παγίδες,
μη μιλάς...
δε σέβεσαι;
Τα οικόπεδα και οι αλάνες γεμάτες καύσιμη ύλη, τα σχέδια έκτακτης ανάγκης, "έλα μωρέ τώρα..."
*Κλάψε, μη μιλάς!

Οι άλλοι φταίνε..
Πάντα οι άλλοι φταίνε...οι προηγούμενοι, οι επόμενοι,
οι παρόντες, οι απόντες, οποιοιδήποτε...αρκεί να είναι οι άλλοι...
Όχι τώρα, θρηνούμε, τα νομιμοποιημένα αυθαίρετα - φέρετρα, τα δάση παραδομένα στην ανάγκη να στεγαστεί το μικροαστικό όνειρο,
μια χώρα χωρίς σχέδιο...
Μη μιλάς!
Η παρεκτροπή, η παρατυπία, η παρανομία, μετατράπηκε σε καθημερινότητα, σε καθεστώς, δικαιώθηκε πρώτα πολιτικά, μετά ηθικά...
Μη μιλάς!
Οι αριθμοί συνηθίζονται, οι νεκροί επίσης κι αν δεν φταίει ο προηγούμενος, ο διπλανός, ο άλλος, είμαστε έθνος ανάδελφο, μην το ξεχνάς!
Μη μιλάς, κλάψε...
Φταίνε οι πράκτορες, οι προβοκάτορες, οι οικοπεδοφάγοι, που τα οικόπεδα σε αρειανούς τα πουλάνε και εξωγήινοι χτίζουν μέσα σε αυτά, κάτω από τη μύτη των αρχών του Σείριου!
Κλάψε, κλάψε, κλάψε...
κόψε τα δέντρα, όσα δεν κάηκαν κι ύστερα κλάψε για τις πλημμύρες, κλάψε, θρήνησε...
Μη μιλάς! Μη μιλάς! Μη Μιλάς!
Αργείς να μάθεις - κλάψε, μη μιλάς -
ότι αυτή είναι η νέα σου πραγματικότητα, ότι θα καίγεσαι κάθε
καλοκαίρι, ότι όταν είσαι τυχερός, θα καίγεσαι χωρίς νεκρούς...
Μη μιλάς, κλάψε!
Θα καίγεσαι μέχρι να μην έχει απομείνει τίποτα να καεί κι ύστερα θα καίγονται οι θάμνοι σου και η λάσπη θα ισοπεδώνει το τοπίο σου σε κάθε μπόρα, γιατί μόνο μπόρες θα έχεις...
Μη μιλάς, κλάψε,
κι εσύ και το αστείο σου κράτος θα τρώει "έλα μωρέ τώρα"...
και "έλα μωρέ τώρα," θα μολογαει.
Τώρα...μερικές χιλιάδες δέντρα λιγότερα και μερικές εκατοντάδες άνθρωποι και ζώα καμμένα δεν πειράζει!!!
Μικρό το κακό , άλλωστε μέχρι του χρόνου, θα το 'χεις ξεχάσει!!!
Μη μιλάς, κλάψε...
και δεν θα βρίσκεις καν τη ΛΕΑ (Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης), ανοιχτή να προλάβεις...
(απο το διαδικτυο)